Rozdział I

Tup tup, tup tup.

Wysokie obcasy Anny Lawrence nadawały rytm moim krokom. Zatraciłam się w nim próbując zapomnieć o celu naszego spaceru. Ale nie było o to takie proste. Wciąż majaczyło mi myślach „Peron nr 9 i 3/4, Hogwart, HOGWART!”

Właśnie miałam rozpocząć swoje życie praktycznie od nowa. Ale jednak miało być takie samo... Nudne, bez większego sensu.

W tym momencie chciałam być jak krople deszczu, jak tłum, który mnie otaczał. Wszyscy byli tacy sami. Ale czy nie szczęśliwi? Śpieszyli radośnie ku swoim celon, najmniejsze drobnostki sprawiały im wielką przyjemność. A co najważniejsze, nie przejmowali się błahostkami.

Nagle, moim oczom ukazały się dwa perony: dziewiąty i dziesiąty. Między nimi znajdowała się pięknie połyskująca barierka, przez którą miałam przejść. To był chyba jakiś żart! Jak, do licha, miałam przejść przez tą barierkę nie pozostawiając na swoim ciele żadnych skutków ubocznych?

Obok mnie i mojej rodzicielki pojawiła się pewna spora rodzina. Mieli ze sobą wiele kufrów, a także klatki z sowami, na pewno musieli więc być czarodziejami. Ale, jak na osoby praktykujące magię zachowywali się po prostu odrażająco. Było ich słychać na jakiś kilometr, przez co zwracali na siebie wielką uwagę. Zauważyłam, gdy tajemniczo znikali za barierką, że wszyscy byli rudzi.

Nie pozostało mi nic innego jak zrobić to samo, choć prawdę powiedziawszy, bałam się o swoje ciało, które, jak mi się cały czas zdawało, mogło się rozbić.

- April – matka spojrzała na mnie – Chyba musimy się już pożegnać. Dobrze się ucz i rób wszystko tak, jak cię z ojcem uczyliśmy. A teraz możesz już iść.

„Przemowa” końcowa mojej matki była naprawdę bardzo czuła. Zupełnie tak, jak każdego roku. Ten miał być już ostatnim. Z jednej strony, cieszyłam się, z drugiej, na pewno będzie mi brakować szkoły. Choć nigdy nic nie wiadomo, po zachowaniu tych dziwnych ludzi, raczej wątpiłam czy spodoba mi się w Hogwarcie.

W końcu ruszyłam. Przedzierając się przez wielki tłum, który co chwila zmieniał mój kierunek, w końcu dotknęłam barierki. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, przedmiot nie zatrzymał mnie, a wypuścił na inny peron, równie zatłoczony, co wcześniejsza stacja. Na główny plan wysuwał się jednak nie tłum, a wielki czerwony pociąg, który, jak wskazywał zegar, miał ruszyć za kilka minut.

Z największym wdziękiem, na jaki było mnie stać, ruszyłam w stronę drzwi pojazdu. Nagle, rączka kufra, który trzymałam w dłoni, zaczęła mi strasznie ciążyć. Miałam świadomość, że dźwiganie tak ciężkich rzeczy narusza moją godność, ale nie miałam innego wyjścia. Chyba, że nie chciałam się dostać do szkoły. Była to całkiem optymistyczna myśl, jednak wolałam nie myśleć, jak zareagowaliby na nią moi rodzice.

Kiedy znajdowałam się przed wejściem pociągu, czyjaś dłoń chwyciła moją walizkę i pomogła mi wejść. Gdy podniosłam wzrok zobaczyłam rudego chłopaka, który prawdopodobnie był członkiem rodziny, którą dane mi było widzieć na stacji King's cross. Podziękowałam sztywno i ruszyłam w poszukiwaniu wolnego przedziału.

Nie musiałam szukać długo. Już po chwili ujrzałam przedział wolny od nierozgarniętych młodych czarodziejów. Otworzyłam drzwiczki, aby następnie je zamknąć i włożyłam kufer na miejsce do niego przeznaczone.

Siedząc na swoim siedzeniu, obserwowałam ludzi znajdujących się za oknem. Nikt szczególnie nie przykuł mojej uwagi, może z wyjątkiem pewnego jasnowłosego chłopaka, który po chwili zniknął mi z oczu.

I nagle zrozumiałam, że popełniłam wielki błąd! Usiadłam w miejscu, które znajdowało się blisko wejścia, co oznaczało, że za chwilę przedział wypełni wiele młodych czarodziejów. Ale nie było już odwrotu, musiałam to przeboleć.

Tak, jak podejrzewałam, drzwi przedziału po chwili się otworzyły. Stanęła w nich piękna, czarnowłosa dziewczyna, na pierwszy rzut oka w moim wieku. Przeszyła mnie wzrokiem, po czym powiedziała

- Wolne?

- Jasne.

Starałam się być miła. Mimo wszystko, nie chciałam być nielubiana. W mojej byłej szkole byłam bardzo popularna, ludzie darzyli mnie szacunkiem, który w nowej szkole również chciałam zyskać.

- Jesteś nowa? Niezbyt cię kojarzę - powiedziała czarnowłosa

- Fakt, przeprowadziłam się niedawno z moimi rodzicami do Anglii. Na szczęście to już ostatni rok nauki.

- Na szczęście? Widzę, że się zrozumiemy. Poza tym, nazywam się Carmen – dziewczyna wyciągnęła do mnie rękę, którą uścisnęłam, również przedstawiając się. Musiałam przyznać, że czarnowłosa zrobiła na mnie dość dobre wrażenie.

Ku mojej wielkiej uldze, nikt więcej nie zawitał w naszym przedziale. Mogłam spokojnie siedzieć i obserwować piękne widoki za oknem, przy okazji słuchając opowiadań Carmen o Hogwarcie. Okazało się, że są w nim cztery domy: Gryffindor, Hufflepuff, Ravenlaw i Slytherin. Czarnowłosa należała do Slytherinu i, nie ukrywałam, również chciałam się tam znaleźć. Ale czy było mi to dane? Wkrótce miałam się dowiedzieć.

Gdy pociąg, po wielu godzinach jazdy, w końcu się zatrzymał, byłam już przebrana w nową szatę szkolną. Z gracją wyszłam z przedziału, biorąc ze sobą walizkę. Nie miałam jednak pojęcia, co powinnam ze sobą zrobić. Udać się za pierwszoroczniakami i pożegnać się z szacunkiem innych? A może ruszyć za starszymi uczniami? Z pomocą przyszedł mi pewien wielki mężczyzna o bujnej brodzie.

- April Lawrence? - zapytał

- Tak, to ja.

- Zapraszam.

Czyli jednak czekała mnie pierwsza opcja. Miałam przynajmniej nadzieję, że nikt ze starszych uczniów mnie nie zauważy.

Wsiadłam do łodzi pełnej rozwrzeszczanych pierwszoroczniaków. Olbrzym miał za zadanie przetransportować nas na drugi brzeg jeziora.

Gdy w końcu ruszyliśmy, zaczęłam napawać się pięknym krajobrazem dokoła. Tafla jeziora lekko się poruszała przy słabym wietrze, oddając atmosferę tajemniczości. W oddali widać było piękny, choć mroczny las. I nagle, zza drzew wyłonił się wspaniały zamek, powodujące okrzyki zachwytu młodych czarodziejów! Jego wielkość wprawiała mnie w wielkie zdumienie. Do tego, był spowity niesamowitą aurą, pełną magii i radości. Czymś całkowicie odmiennym od tego, z czym miałam do czynienia przez całe życie...

Kiedy łódź dotarła na miejsce, pierwszoroczniacy powoli wychodzili na ląd, a wśród nich także ja. Mimo pięknego obrazka wokół mnie, nie czułam szczęścia. Choć, prawdę mówiąc, nigdy nie byłam całkowicie szczęśliwa.

Nagle olbrzym uniósł swoją wielką pięść i trzykrotnie uderzył nią w bramę zamku, która natychmiast się otworzyła. Wszystkim ukazała się starsza kobieta. Jej czarne włosy upięte były w kok, a sroga twarz pokryta zmarszczkami patrzyła na wszystkich uczniów groźne. Gdy jej wzrok spoczął na mnie, poczułam się, jakbym była czemuś winna.

- Oto profesor McGonagall - oznajmił wielki mężczyzna

- Dziękuję ci, Hagridzie. Sama ich stąd zabiorę.

Kiedy kobieta otworzyła szerzej drzwi ukazało nam się wielkie pomieszczenie. Płonące pochodnie oświetlały kamienne ściany, tworząc baśniowy nastrój. Sklepienie ginęło w mroku.

Szliśmy na panią profesor, aż ukazały nam się niezwykłe marmurowe schody. Wspięliśmy się po nich, a następnie weszliśmy do tajemniczej komnaty, w której po chwili zrobiło się tłoczno.

- Witajcie w zamku Hogwart – powiedziała profesor McGonagall – Za chwilę rozpocznie się bankiet rozpoczynający nowy rok szkolny, a wraz z nim ceremonia przydziału, podczas której zostaniecie przydzieleni do poszczególnych domów. Jest to bardzo ważne, ponieważ już do końca roku szkolnego wasze życie będzie się opierało na domie, do jakiego zostaniecie przydzieleni. Niedługo z powrotem po was przyjdę, zachowajcie spokój – zakończyła swoje przemówienie profesor McGonagall, po czym wyszła z komnaty.

Nie mogłam w to uwierzyć! Byłam traktowana jak pierwszoklasistka. To było wprost niedopuszczalne. 

Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Uczniowie nerwowo przygładzali włosy i zastanawiali się nad sposobem przydzielenia do domu. Mi nie towarzyszyły takie emocje, ponieważ w szkole w Irlandii nie było czegoś takiego. Teraz, byłam już zbyt dojrzała, aby denerwować się przydziałem do domu. I tak nie mam na nic wpływu.

Po dłuższej chwili, do komnaty wróciła starsza czarodziejka i dała nam polecenie ustawić się w rzędzie. Stanęłam na końcu, starając się ten jeden raz, nie wyróżniać się. Wyszliśmy gęsiego z komnaty i po pewnym czasie wkroczyliśmy do Wielkiej Sali. Było to miejsce dziwne, a jednocześnie wspaniałe. W powietrzu, nad czterema długimi stołami, unosiły się świece, oświetlając wielkie pomieszczenie. Spojrzałam w górę. Czyżby dach był otwarty? Po chwili zdałam sobie sprawę, że na sufit rzucono specjalne zaklęcie, które odzwierciedlało niebo.

Przeszłam wraz z pierwszoroczniakami na początek Wielkiej Sali i usiadłam na jednym z krzeseł. Profesor McGonagall ustawiła przed nami stołek, na którym spoczywała bardzo dziwna czapka, która prawdopodobnie była Tiarą Przydziału, o której opowiadała mi Carmen. Jak nakrycie głowy może twierdzić do jakiego domu będę pasować? Wydawało mi się to bardzo śmieszne.

Nagle, ku mojemu wielkiemu zdumieniu, czapka zaczęła śpiewać! Kiedy skończyła, cała sala rozbrzmiała oklaskami i okrzykami.

Profesor McGonagall zaczęła wyczytywać nazwiska młodych uczniów, każdy z nich podchodził, nakładał tiarę, która po chwili wykrzykiwała nazwę domu. Kiedy nauczycielka była już przy literze „L” myślałam, że zaraz ja będę musiała wystąpić z szeregu. Okazało się jednak, że zostałam na koniec. Gdy zostało wyczytane moje nazwisko, podeszłam do drewnianego stołka i założyłam zniszczoną tiarę

Nagle usłyszałam różne niezbyt zrozumiałe szepty. Wyłapywałam jedynie słowa „tęgi umysł, inteligencja bystrość”. W mojej głowie kołatała się jednak tylko jedna myśl - "Slytherin". W pewnym momencie głos zamilkł, aby po chwili wykrzyknąć na całą Salę „Ravenclaw”. Czyli zostałam Krukonką... 

Niechętnie zdjęłam i odłożyłam Tiarę, aby następnie udać się w stronę osób z Domu Kruka. Usiadłam z największą gracją, na jaką było mnie stać, na krześle i wysłuchałam przemowy dyrektora. Kiedy ją skończył, stół wypełniły przeróżne przysmaki, za które ochoczo się zabrałam.

Jak się spodziewałam, zostałam obsypywana gradem pytań swoich rówieśników. Starałam się odpowiadać na nie powagą, odpowiednią dla damy. Nie wiedziałam, jak zostało to przyjęte, szczerze mówiąc, niezbyt mnie to obchodziło.

Kiedy Uczta Powitalna została zakończona, wszyscy uczniowie udali się w stronę wyjścia, aby następnie dostać się do swoich dormitoriów. Okazało się, że dzielę swoje z niejaką Amandą Price – zielonooką brunetką i trzema innymi dziewczynami, których imion nie pamiętałam.

- Jeśli chcesz, mogę Cię oprowadzić po szkole. Oczywiście, jeśli masz siłę, to zajmie trochę czasu – zaproponowała Amanda, kiedy „zakwaterowałyśmy się” w dormitorium

- Chętnie się przejdę, nie chce mi się spać – odpowiedziałam, zaciekawiona możliwością poznania tajemnic Hogwartu

Zeszłyśmy schodami na dół, do Pokoju Wspólnego Ravenclawu - obszernego oraz okrągłego pomieszczenia. Podłogę pokrywał granatowy dywan upstrzony gwiazdami. Następnie wyszliśmy przez drzwi, które z drugiej strony miały bardzo dziwną kołatkę.

 Obchodziłyśmy powoli korytarze Hogwartu. Musiałam przyznać, że było to najbardziej fascynujące miejsce, w jakim byłam. Duchy fruwające po korytarzach, zapalone pochodnie. Wszystko tworzyło wspaniałą, magiczną całość.

Nagle, usłyszałyśmy przyciszone głosy. Amanda spojrzała na mnie zaciekawionym wzrokiem i wychyliła głowę za róg korytarza. Po chwili wahania, zrobiłam to samo.

Okazało się, że za zakrętem znajduje się dwóch czarnowłosych chłopaków. Nie byli jednak w zwyczajnym położeniu. Jeden z nich, przyciskał drugiego do ściany i trzymał różdżkę przy jego szyi.

- Nikt nie może się dowiedzieć.

- Myślisz, że byłbym na tyle głupi, żeby rozgadać to całej szkole?

- Jeśli nie będziesz milczał... Pożałujesz.   

___________

Na początku chciałabym podziękować za tyle pozytywnych komentarzy pod prologiem. Dały mi wielką motywację do dalszego pisania.

Co do rozdziału - jak dla mnie jest wprost okropny, nienawidzę początków. Opinię jednak pozostawiam Wam, liczę, że się podobało, choć jest to mało prawdopodobne... I co myślicie o ostatniej akcji? Chciałam zaintrygować, nie wiem czy mi się udało.

Pozdrawiam, Pralinee. ;*