Prolog

Krople o deszczu uderzające o szybę. To właśnie je słyszałam przez ostatnie kilka minut. Stale, kropla po kropli uderzała w okno mojego pokoju, aby następnie zginąć w gęstwinie swoich towarzyszek. Czy to nie tak, jak ludzie? Wszyscy tacy sami, jednakowi. A jednak różni.

Czy ja też taka byłam? Ginęłam niezauważona wśród tłumu, jak mała, cicha myszka? Nie, mnie to nie dotyczyło. Rodzice od najmłodszych lat wpajali mi, że mam być najlepsza, najpiękniejsza, najmądrzejsza. I taka też byłam. Dumna, bez najmniejszej skazy.

Powoli, z gracją, odsunęłam się od okna. Rozejrzałam się po wnętrzu mojego pokoju. Był urządzony bardzo bogato, z przeciwległego końca mrugała do mnie gałka wykonana z czystego złota, podobnie jak ramki obrazów czy żyrandol.

Nienawidziłam tego pomieszczenia, jak również całego domu. Był taki jak moi rodzice – z wierzchu piękny, modny, gustownie urządzony, a w środku nie było nic. Pustka. Brak jakichkolwiek uczuć, ciepła... Jeszcze kiedyś tak bardzo mi tego brakowało. W końcu jednak zdałam sobie sprawę z pewnych spraw. Byłam nic nieznaczącą osobą, która miała tylko dopełniać rodzinny obrazek.

Tylko po co? Zadawałam sobie te pytanie wiele razy. Nigdy nie znalazłam wyczerpującej odpowiedzi. Czy aż tak bardzo liczyło się zdanie sąsiadów, znajomych z pracy, rzekomo bardzo dobrej rodziny? Czasami wydawało mi się aż śmieszne, że, kiedy przychodzimy do kogoś w odwiedziny zachowujemy się jak bardzo szczęśliwa rodzinka. W domu wszystko się zmieniało...

Siadałam właśnie z powagą na łóżku, kiedy usłyszałam głos matki wołającej mnie z salonu. Powoli otworzyłam bardzo drogie drzwi wykonane z ciemnego drewna. Ukazał mi się piękny korytarz. Zewsząd uśmiechały się do mnie portrety najznakomitszych czarodziejów ostatnich lat. Brylantowy żyrandol oświetlał wielkie spiralne schody wiodące na dół. Zeszłam po nich tak, jak uczyli mnie rodzice, czyli jak dama, którą w głębi duszy nigdy nie chciałam być.

Parter urządzony był z jeszcze większym przepychem, który wywoływał u mnie obrzydzenie. Starając się go nie okazywać, przeszłam w końcu do salonu, w którym czekali na mnie moi rodzice. To nie wróżyło nic dobrego.

- April, musimy porozmawiać.

Moja matka mówiła do mnie bardzo poważnym tonem, jak zawsze, ale jednak w jej głosie było coś jeszcze. Trudno było jednak w tak zimnej osobie wykryć nutki jakichkolwiek uczuć. Chyba, że znajdowała się ona w towarzystwie.

- O co chodzi?

- Niestety, ale... Musimy się wyprowadzić.

- CO?!

W tym momencie przestałam trzymać swoje emocje na wodzy. Za dwa tygodnie zaczynał się rok szkolny! W końcu miałam się uwolnić od moich oziębłych rodziców! A oni nagle oznajmiają, że się wyprowadzamy?! To było niedopuszczalne.

- Twój ojciec dostał bardzo dobrą ofertę pracy w Ministerstwie Magii, mieszczącym się w Londynie. To okazja nie do odrzucenia, zrozum to.

- Zaraz, chwila... Przeprowadzamy się do Anglii?

Nie mogłam w to uwierzyć. Jak oni mogli mi to robić? Ale ja nie miałam w tej sprawie nic do powiedzenia. Musiałam się pogodzić ze zdaniem moich rodziców. Jak zawsze. Bo co taka 17-letnia dziewczyna może mieć do powiedzenia?

- Tak, do Anglii. Ostatni rok nauki spędzisz w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Jeśli nie masz już nic do dodania, możesz iść do siebie.

I poszłam. Nie mogłam dłużej patrzeć na tych ludzi.

Czy zawsze tak było? Tak. Od najmłodszych lat nie dostałam od nich choć nutki miłości. Pamiętałam jeszcze, jak mama uczyła mnie chodzić. Z wdziękiem, gracją. Gdybym była mugolką, jako 3-letnia dziewczynka mogłabym spokojnie zostać modelką.

- April! Dostałaś list ze szkoły. Wiesz co to oznacza? - spytał brązowowłosy mężczyzna w średnim wieku

Mała blondynka o dużych niebieskich oczach spojrzała na swojego tatę. Oczywiście, że wiedziała! Miała udać się do szkoły magii i czarodziejstwa, gdzie w końcu nauczy się czarować, jak jej rodzice.

- O tak. Będę musiała was opuścić na prawie cały rok.

- Owszem. I musisz nam udowodnić, że jesteś godną przedstawicielką naszej rodziny. Liczymy, że będziesz dostawać najwyższe stopnie i będziesz lepsza od innych. Obiecasz nam to?

- Tak, tato.

Zawsze to samo pytanie. Zawsze ta sama odpowiedź. I tym razem miałam pokazać, że jestem lepsza od innych. Zamierzałam to zrobić. Czemu? Tak już zostałam wychowana, nie zmienię tego. Dumna i zimna, niczym rodzice.  

_______________

Jest i prolog. Szczerze, nie mam pojęcia co o nim myśleć. Wydaje mi się trochę dziwny. Ale liczę, że Wam się spodoba.

Długość nie zachwyca, ale w końcu to prolog. Mam nadzieję, że Was to nie zrazi i zechcecie zostać trochę dłużej. To chyba tyle ode mnie,

pozdrawiam. ;*